บทความและสาระดีๆของ เคสมือถือ ตอนที่4

วันนี้ตื่นขึ้นมาอากาศบริสุทธ์จริงๆ เคสมือถือซัมซุง ฝนตกปรอยๆ เย็นสบายแทบจะไม่อยากตื่นจากที่นอนมาทำงานเลยเนี้ยแหละอยู่ต่างจังหวัดไม่เหมือนอยู่ในตัวเมืองตื่นขึ้นมาอากาศก็ร้อน เวลาทำงานก็เจอแต่รถติดประชากรหนาแน่น ทำภารกิจประจำวันเสร็จสิ้นแล้วก็ตามด้วยกาแฟร้อนๆเสริฟ์พร้อมกับขนมปังเป็นออเดิฟแก้ขัดพื่อรองท้องก่อนกินข้าวกลางวัน อีกอย่างกินกาแฟเพื่อช่วยไม่ให้ง่วงนอนตอนทำงาน พูดยังไม่ทันขาดคำก็ห้าวนอนแล้วอ่ะ นี่กินกาแฟน่ะไม่ใช้โอวัลตินจะไม่ง่วงนอน หรือว่ากาแฟหมดอายุเนี้ย เพราะเพิ่งซื้อมาสดๆร้อนๆจากร้านขายของชำคนพม่า วันนี้จะของพูดถึงเรื่องเพื่อนๆในสมัยตอนเรียนอยู่ที่ต่างจังหวัด ไม่ใช้ว่าคำอิจฉาริษฉาจะมีแต่ผู้ใหญ่หรือคนโตน่ะ แม้กะทั่งเด็กยังมีเลย เช่น อิจฉาที่เพื่อนสอบแล้วคะแนนออกมาดีกว่าตัวเอง มีคนรักคนชอบ เด่นการทางด้านความรู้ สวยกว่า หล่อกว่า อย่างนี้เป็น เนื่องจากสาเหตุนี้จึงเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้ เคสมือถือ เกาหลี พูุดถึงตอนนั้นฉันเรียนอยู่ประมาณตอน ประถมปีที่  5 ใกล้จะถึงวันปิดเทอมคุณครูได้ทบทวนแบบฝึกหัดทุกๆบทเพื่อให้นักเรียนได้เกิดความจำและสามารถที่จะไปตอบคำถามหรือทำข้อสอบได้ดี วันนั้นตรงกับวันเสาร์อาทิตย์มีเพื่อนกลุ่มหนึ่งกับรุ่นพี่ไม่ค่อยชอบหน้าฉันเท่าไร เป็นเพราะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกันถ้าจะให้เดาอาจจะเป็นที่ฉันมีโทรศัพท์ก่อนใครเค้ามั้ง หรือไม่ก็มีคนชอบเยอะอะไรประมาณนี้น่ะ ไม่ได้เข้าข้างตัวเองน่ะนี่เป็นเรื่องจริงทั้งหมด เคสมือถือขายส่ง เหมือนกับไม่มีใครคบค้าสมาคมด้วยอย่างนั้นแหละจะมีก็แต่เพื่อนรักเลยก็ว่าได้ ติดกันตลอดพอวันไหนรู้ข่าวว่าจะมีคนมาแกล้งฉันก็จะคอยกระซิบบอก เวลาว่างๆหรือเวลาพักเที่ยงเค้าจะคอยจับกลุ่มนินทาว่าร้ายฉัน เกรงขัดขาบ้าง ขี่จักรยานทับเท้าบ้างจนเป็นแผล บางวันถึงกับเอาหมากฝรั่งมาติดกับเก้าอี้ที่ฉันนั่งบ้างจนบางครั้งถึงกับทำให้ฉันร้องไห้อยากจะกับบ้าน ถึงเช้าเมื่อไรไม่ค่อยอยากจะมาเรียนทำให้ปู่่่ย่าสงสัยว่าทำไมไม่ไปเรียน เมื่อเค้ารู้ก็ไปที่บ้านของคนนั้นเลย ปู่ฉันนี่ดุมาก วันหนึ่งมีการซ้อมเล่นกีฬาเพื่อจะไปเล่นในวันงานกีฬาสีฉันตกลงเล่นวอลเล่บอล ถึงจะอายุแค่นี้ฉันก็เล่นเก่งน่ะเพราะเวลาว่างๆอยู่ที่บ้านก็เล่นทุกวันจนเป็น ทุกคนคัดค้านบอกว่าจะเอารุ่นน้องมาเล่นทำไมเดี๋ยวก็สู้ทีมอื่นไม่ได้หรอก แต่คุณครุูบอกว่าไม่เป็นไรเราไม่ต้องการชนะแต่งานนี้จัดจึ้นมาเพื่อนความสามัคคี ความร่วมมือร่วมใจกันเป็นทีม ยิ่งทำให้คนอื่นเค้าเกลียดและไม่ชอบหน้าฉันขึ้นมาอีก ถึงเวลาซ้อมฉันก็ซ้อมกับเพื่อนรักฉันไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับใครจนเค้าเห็นว่าเล่นเป็นก็เลยแกล้งทำเป็นตี เคส iphone 5 ฟุตบอลมาทางฉันแล้วทำเป็นขอโทษ พอเวลาลงแข่งขันกันจริงๆก็ไม่มีใครรับลูกทุกคนคุณครูเห็นเค้าก็เลยถามว่าทำไมถึงไม่เล่นเค้าก็บอกว่าไม่ชอบที่จะเล่นกับฉันคุณครูก็เลลยถามกลับไปว่ามีใครที่อยากเล่นบ้างก็ให้ออกไปเลยเพราะว่ายังมีคนอื่นอีกมากมายที่อยากจะเล่นเมื่อได้ยินดังนั้นเค้าก็เล่นตกลงรับเล่น เมื่องานกีฬาสีผ่านไปฉันก็เพิ่งจะรู้ว่าเพื่อนรักของฉัน เคสมือถือ ที่ค่อยช่วยเหลือฉันตลอดเวลาก็โดนเอาไปเข้าพวกเค้าหมดเหมือนคล้ายๆกับกลุ่มสอดแนมมีอะไรก็ไม่บอกเค้า ฉันรู้สึกเสียใจมากทำอะไรไม่ถูกไม่อยากไปเรียนอยากจะลาออกตั้งแต่วันนั้นเลย แต่ก็คิดได้อีกทีก็ไม่เป็นไรเหมือนกันเพราะว่าสิ่งที่ต้องการจริงๆก็คือเรียนหนังสือ ไม่จำเป็นต้องมีเพื่อนก็ได้ พอถึงเวลาก็กลับบ้านได้เวลาเรียนก็มาเรียนจนใครๆก็หาว่าไม่สวยแล้วยังหยิ่งอีก เคสมือถือ samsung พอเรียนได้ปีสุดท้ายจากที่ใครๆก็เกลียด ใครๆก็ไม่อยากคุยด้วยมา กลับกันคือมาคุยด้วย หลังจากนั้นไม่นานอาจารย์ที่สอนวิชาดนตรีไทยนัดให้มาฝึกซ้อมที่โรงเรียนมีฉันแล้วก็อีกประมาณ 10 คนพอถึงพักเทีี่ยงต่างคนต่างก็แยกย้ายกันไปกินข้าวก็เหลือแค่ฉันกับคุณครูชายอยู่ 2 คน ตอนนั้นฉันกำลังซ้อมตีขิมอยู่เค้าก็เข้ามานั่งใกล้ๆทำทีเหมือนกับจะมาสอนเข้ามาใกล้เรื่อยๆจนฉันคิดว่าท่าทางมันจะไม่่ค่อยดีพอจะลุกก็ไม่ทันเค้าพุ่งเข้ามาที่แก้มฉันจะมาหอมแต่ดีนะที่ฉันพลีกตัวออกมาทันไม่อย่างนั้นก็โดนหอมฟรีๆ เลย ฉันตกใจมากทำอะไรไม่ถูกเลยวิ่งออกไปบอกเพื่อนผู้ชายว่าอาจารย์จะทำอย่างว่า พอถึงวันจันทร์ฉันเลยเข้าไปบอกกับอาจารย์ใหญ่ เค้าก็เลยตักเตือนว่าอย่าทำอีกเพราะมันผิดจรรยาบรรณของครูหรือไม่ถ้ายังทำอีกก็จะไล่ออกสถานเดียว พอเค้าเจอหน้าฉันเวลาสอนก็หลบตาหรือไม่ก็ละอายแก่ใจเลยขอลาออก แล้วฉันก็เรียนจบมัธยมปี 6 พอดี

เคสมือถือ